ชิยา หมายถึง น. สายธนู. (ป.; ส. ชฺยา).
[ชิระนะ] ว. แก่, ครํ่าคร่า, ชํารุด. (ป. ชีรณ; ส. ชีรฺณ).
[ชิระนะ] ว. แก่, ครํ่าคร่า, ชํารุด. (ป. ชีรณ; ส. ชีรฺณ).
[ชิระนักคิ] น. ไฟธาตุที่ทําอาหารให้ย่อย, ชีรณัคคิ ก็ว่า. (ส. ชีรณ + ป. อคฺคิ).
ดู ชิรณ, ชิรณะ.
ว. แก่, ครํ่าคร่า, ชํารุด. (ป.).
น. ลิ้น. (ป.; ส. ชิหฺวา).
น. ชื่อโรคลม ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่าทําให้มีอาการลิ้นกระด้างคางแข็ง.